Podczas konferencji Dni Przemysłu 2010, którą po raz trzeci organizuje pion zakupów i modernizacji armii Ministerstwa Obrony Narodowej, spółka Lubawa pokazała swoje wyroby w ramach wystawy oraz zaprezentowała nowe spojrzenie na problematykę opancerzenia i ochrony balistycznej w oparciu o polietyleny i ceramikę SiC w trakcie sesji panelowej poświęconej wojskom lądowym i siłom specjalnym.

Tegoroczna III Konferencja Dni Przemysłu odbywała się 16 i 17 listopada Centrum Konferencyjnym WP w Warszawie. Hasłem przewodnim konferencji była „Współpraca wojska i przemysłu w procesie modernizacji technicznej Sił Zbrojnych RP”. Konferencji patronował Podsekretarz Stanu ds. Uzbrojenia i Modernizacji MON. Głównym celem spotkania była wymiana informacji pomiędzy wojskiem a przemysłem o tym, czego od krajowego przemysłu oczekuje wojsko i na ile polski przemysł obronny jest w stanie sprostać tym oczekiwaniom.
W posiedzeniach pięciu paneli tematycznych „Dni przemysłu 2010” planiści, przedstawiciele gestorów broni i sprzętu oraz producentów prezentowali to, co ostatnio opracowali konstruktorzy w polskich przedsiębiorstwach, a także najnowsze trendy i potrzeby związane z bezpieczeństwem misji, które są udziałem polskiej armii. Marcin Idzik, podsekretarz stanu w MON odpowiedzialny za modernizację techniczną, zapowiedział utworzenie w Departamencie Polityki Zbrojeniowej MON oddziału zajmującego się współpracą z przemysłem zbrojeniowym.

Podczas wystawy część uczestniczących w konferencji firm zademonstrowało niektóre swoje osiągnięcia. Lubawa pokazała kilka kamizelek kuloodpornych najwyższej jakości przygotowanych dla operatorów sił specjalnych, które już są lub wkrótce będą użytkowane przez polskich komandosów w ich operacjach zagranicznych.

Zamieszczamy także wystąpienie inauguracyjne podsekretarza stanu ds. uzbrojenia i modernizacji Marcina Idzika

Szanowni Państwo,

Mam niezmierny zaszczyt otworzyć trzecią Konferencję „Dni Przemysłu”. Tematem tegorocznej edycji Konferencji jest „Współpraca wojska i przemysłu w procesie modernizacji technicznej Sił Zbrojnych RP”. Temat ten nie został zdefiniowany przypadkowo, zarówno wojsku jak i przemysłowi szczególnie zależy na dobrej współpracy:
- dla przemysłu obronnego oznacza ona zamówienia;
- dla sił zbrojnych – relacje z wiarygodnym i niezawodnym partnerem w procesie dostaw uzbrojenia i sprzętu;
- natomiast dla Polski współpraca stanowi gwarancję właściwego funkcjonowania systemu obronnego państwa.
Warto mieć na uwadze to, że w Polsce już od kilku lat trwają intensywne prace, prowadzone w czterech resortach (Ministerstwie Gospodarki, Ministerstwie Skarbu Państwa, Ministerstwie Spraw Zagranicznych i Ministerstwie Obrony Narodowej), nad przygotowaniem zarówno nowych rozwiązań prawnych jak i organizacyjnych na poziomie administracji państwowej i struktur przemysłowych wspomagających między innymi współpracę przemysłu obronnego z Siłami Zbrojnymi RP.
W trosce o rozwój przemysłowego potencjału obronnego Rada Ministrów przyjęła „Strategię konsolidacji i wspierania rozwoju polskiego przemysłu obronnego w latach 2007-2012”, która określa główne kierunki przekształceń strukturalnych, w tym tworzenie narodowego koncernu przemysłu obronnego. Konsolidacji wojskowych przedsiębiorstw remontowo-produkcyjnych w ramach Grupy BUMAR towarzyszy procedowany przez Ministerstwo Skarbu Państwa projekt ustawy o zasadach wykonywania niektórych uprawnień Skarbu Państwa, zakładający m.in. skoncentrowanie uprawnień właścicielskich w tym ministerstwie.
Jednocześnie w resorcie obrony narodowej prowadzone są prace zmierzające do ustawowego przyznania Ministrowi Obrony Narodowej szczególnych uprawnień państwa wobec podmiotów realizujących istotne zadania na rzecz obronności kraju.
Trzeba mieć świadomość, że w obecnych uwarunkowaniach tylko integracja podmiotów potencjału badawczo-rozwojowego i przemysłowego daje możliwość osiągnięcia sukcesu z punktu widzenia wdrażania nowych technologii i podnoszenia poziomu atrakcyjności produkowanych wyrobów w kraju i za granicą.
Z punktu widzenia interesów Sił Zbrojnych RP konsolidacja przemysłu obronnego powinna prowadzić do efektywnej realizacji potrzeb sił zbrojnych w zakresie pozyskania nowego oraz modernizacji użytkowanego uzbrojenia i sprzętu. Z kolei dla konsolidowanych podmiotów badawczo-rozwojowych i przemysłowych powinna oznaczać wzmacnianie pozycji na rynku i ułatwienie dostępu do środków finansowych oraz zmniejszenie kosztów działalności w sferach wspólnych dla wszystkich firm (np. takich jak marketing czy logistyka). Synergia tego procesu powinna także umożliwić zwiększenie zakresu uczestnictwa tych firm w narodowych i międzynarodowych wieloletnich programach modernizacyjnych począwszy od fazy rozwojowej, poprzez dostawy gotowych wyrobów, zabezpieczenie ich eksploatacjii modernizacji, a na wycofaniu uzbrojenia i sprzętu wojskowego zbędnego dla sił zbrojnych kończąc.
Zdaję sobie sprawę z faktu, że wiele obaw u producentów budzi Dyrektywa Obronna 2009/81/WE, której postanowienia Polska, podobnie jak inne państwa Unii Europejskiej, ma obowiązek wprowadzić do 21 sierpnia 2011 r. Na jej podstawie zlecenia w zakresie obronności i bezpieczeństwa mają być udzielane w procedurach przetargowych otwartych dla wszystkich państw wspólnoty.
Należy jednak pamiętać, że dyrektywa nakazuje otwarcie na konkurencję nie tylko polskiego rynku zamówień w dziedzinie obronności i bezpieczeństwa, ale też rynków pozostałych państw członkowskich Unii Europejskiej. Spowoduje to, że polskie przedsiębiorstwa będą musiały konkurować o zamówienia w Polsce ale zyskują jednocześnie możliwość ubiegania się o tego rodzaju zamówienia na dotychczas niedostępnych rynkach pozostałych państw UE. W związku z tym otwarcie rynku, poza ryzykiem związanym ze zwiększoną konkurencją, niesie ze sobą także pewne szanse, które można i należy wykorzystać. Minister Obrony Narodowej będzie dążył do określania szczególnych wymagań dotyczących bezpieczeństwa dostaw, ich pewności i terminowości.
O tym, że polskie firmy mogą konkurować i współpracować z firmami zachodnimi przekonałem się między innymi na ostatnim Międzynarodowym Salonie Przemysłu Obronnego w Kielcach. Przyglądając się ich ofercie po raz kolejny stwierdziłem, że w wielu przypadkach prezentowane rozwiązania nie odbiegają od ofert zgłaszanych przez inne państwa, a czasami wręcz je przewyższają.
Wiele możliwości daje w tym względzie Agencja ds. Eksploatacji i Zaopatrzenia NATO – NAMSA, której przedstawiciela gościmy na Konferencji i który jak państwo słyszeli, będzie udzielał indywidualnych konsultacji w zakresie warunków przystąpienia do przetargów organizowanych przez Agencję.
Nie jest to oczywiście jedyne forum możliwej współpracy przemysłu obronnego z organizacjami NATO. Do wyjścia na rynki międzynarodowe konieczny jest szerszy udział polskiego potencjału badawczo-rozwojowego i przemysłowego w programach realizowanych pod egidą Konferencji Krajowych Dyrektorów ds. Uzbrojenia – CNAD, w pracach zespołów Przemysłowej Grupy Doradczej NATO – NIAG, Organizacji Badań i Technologii NATO – RTO, a także w inicjatywach podejmowanych przez Europejską Agencję Obrony – EDA. Nie mniej istotnym kierunkiem jest współpraca bilateralna, nie tylko z partnerami europejskimi, ale także z państwami spoza Europy. Jestem przekonany, że wszelkie formy udziału polskich przedsiębiorstw w programach międzynarodowych będą popierane nie tylko przez resort obrony narodowej, ale także przez Ministerstwo Gospodarki i Ministerstwo Spraw Zagranicznych.
Udział w programach międzynarodowych przynosi szereg korzyści dla firm, wymienię chociażby ułatwienie dostępu do nowych technologii, czy też zdobywanie nowych rynków zbytu, niekiedy w ramach dużych kontraktów międzynarodowych, ale to także szanse dla sił zbrojnych. Mówiąc o armii profesjonalnej mam na myśli armię wyposażoną w nowoczesne uzbrojenie i sprzęt zgodne z wymaganiami współczesnego i przyszłego pola walki. Dostarczane wyroby obronne muszą odpowiadać wymaganiom interoperacyjności, kompatybilności i unifikacji, nie tylko na poziomie narodowym, ale także w aspekcie zapewnienia współdziałania z sojusznikami. Musimy pamiętać, że dostarczane uzbrojenie i sprzęt w siłach zbrojnych będzie użytkowane przez okres kilkunastu, a nawet kilkudziesięciu lat.
Taki sprzęt będziemy pozyskiwać między innymi poprzez realizację 14 programów uzbrojenia, które wytyczają zasadnicze kierunki modernizacji na najbliższe lata i pozwolą na osiągnięcie, w stosunkowo krótkim czasie, priorytetowych zdolności Sił Zbrojnych. Jednak należy pamiętać również, że poza zadaniami wynikającymi z wyżej wymienionych programów, równolegle realizowane będą inne zadania, które są niezbędne do zapewnienia funkcjonowania sił zbrojnych i utrzymania ich zdolności bojowej.
Polski potencjał przemysłu obronnego powinien aktywnie włączyć się do realizacji programów modernizacyjnych, a zakres jego aktywności musi być ciągle poszerzany o nowe dziedziny uwzględniające potrzeby zmieniającego się pola walki. Mam na myśli między innymi sieci informacyjne zapewniające ochronę i przetrwanie informacji, pozwalające na zobrazowanie sytuacji w czasie rzeczywistym na każdym szczeblu dowodzenia, broń precyzyjną i platformy bezzałogowe.
Oczywiście w planowaniu zakresu i dynamiki modernizacji technicznej Sił Zbrojnych RP uwzględniono zasadnicze uwarunkowania wynikające z możliwości budżetu MON. Przyjęto, że budżet MON będzie utrzymywał się na poziomie 1,95 % PKB roku poprzedniego i że wydatki na modernizację techniczną będą stanowiły nie mniej niż 20 % tego budżetu. Założenie to zapewnia stabilność finansowania oraz planowania wydatków w wieloletniej perspektywie. Obecnie mamy pozytywny wzrost wydatków na modernizację techniczną wynoszący około 24% budżetu MON.
Plany w zakresie modernizacji technicznej oraz możliwości ich zaspokojenia przez podmioty przemysłu obronnego będą głównym wątkiem dyskusji w panelach tematycznych. Założyliśmy, że Konferencja powinna być głównym forum wymiany informacji w tym zakresie. Doświadczenia związane ze stosowaniem w praktyce zapisów decyzji Nr 16/MON z 9 stycznia 2007 r. określającej zasady postępowania żołnierzy i pracowników komórek organizacyjnych Ministerstwa Obrony Narodowej w kontaktach z wykonawcami, wykazały potrzebę jej nowelizacji.
Wzajemne kontakty powinna ponadto ułatwić planowana reorganizacja podległego mi Pionu Uzbrojenia i Modernizacji. Jej zasadniczym celem jest zwiększenie sprawności działania struktur zaangażowanych w proces pozyskiwania uzbrojenia i sprzętu wojskowego na potrzeby sił zbrojnych.
W ramach reorganizacji od początku 2011 roku poza strukturami Urzędu Ministerstwa Obrony Narodowej funkcjonowanie rozpocznie Inspektorat Uzbrojenia, który przejmie zadania rozwiązanego Departamentu Zaopatrywania Sił Zbrojnych i Biura Analiz Rynku Uzbrojenia, a także kompetencje Departamentu Polityki Zbrojeniowej w części dotyczącej realizacji prac rozwojowych. Oznacza to, że Inspektorat będzie realizował wszystkie zadania centralne w zakresie pozyskiwania uzbrojenia i sprzętu wojskowego. Będzie także zarządzał realizacją ustanowionych programów uzbrojenia.
W nowym układzie nieco zmieni się rola Departamentu Polityki Zbrojeniowej. Będzie on komórką organizacyjną Ministerstwa Obrony Narodowej odpowiedzialną za kształtowanie polityki zbrojeniowej, zapewnienie sprawnego funkcjonowania systemu pozyskiwania uzbrojenia i sprzętu wojskowego oraz ustanawianie i monitorowanie programów uzbrojenia. Znacznie rozwinięta zostanie część odpowiedzialna za współpracę z przemysłem.
Szanowni Państwo,
Wyrażam nadzieję, że Konferencja w dwudniowej formule, rozszerzona o dodatkowy panel dotyczący współpracy wojska i przemysłu oraz udział przedstawiciela Agencji ds. Eksploatacji i Zaopatrzenia NATO spełni nasze oczekiwania. Życzę wszystkim, aby wzajemna wymiana poglądów w efekcie końcowym przełożyła się na osiągnięcie wymiernych korzyści dla wszystkich uczestników konferencji nie tylko na dzisiaj, ale także w wieloletniej perspektywie.